дрвениот косач и челичната месечина
поминуваат низ времето како
чешел облак по облак
небото ја цеди болката како да гради ѕидови околу
твојот кревет се таложам упорно како сонот од
кој никогаш не сме се разбудиле
таа мисла што ми ја скршила перницата
паѓам како ноќ се таложам како
молња која поминува низ небото како
игла трепка по трепка
таа капка на образот што те заградила околу себеси
Ивица Антески
No comments:
Post a Comment