Слободна врска

Жено моја со коси како дрво кога гори
Со мисли како молњи во горештина
Со половина на песочен часовник
Жено моја со половина на видра меѓу забите на тигарот
Жено моја со уста како значка и како китка најситни ѕвезди
Со заби како траги на бел глушец врз бела земја
Со јазик од килибар и од рапаво стакло
Жено моја со јазик од обесветена причесна
Со јазик на кукла што ги отвора и ги затвора очите
Со јазик од неверојатен камен
Жено моја со трепки како цртички од тетратките на првачињата
Со веѓи како рабови од ластовичко гнездо
Жено моја со слепоочни длапки од лискавица од покривот на стаклените бавчи
И од измаглина врз прозорците
Жено моја со рамена како шампањско
И како фонтана со глави на делфини под мраз
Жено моја со зглавки како зрна кибрит
Жено моја со прсти од случај и кец херц
Со прсти од покосено сено
Жено моја со мишки како иванденска ноќ
Како козјо грозје и како гнездо на рипки од аквариум
Со раце од пена на морски брег и крај брани
И од смеса на жито и на воденички камен
Жено моја со нозе како вретена
Со движења на часовник и на безнадежност
Жено моја со ножни листови од срцевина на боз
Жено моја со стапала како почетните букви по старите книги
Со стапала како врзоп клучеви фрлен крај бродските мајстори што пијат

Жено моја со врат од неизлупен јачмен
Жено моја со грло како Златна долина
Како состанок дури и во коритото на поројот
Со дојки од ноќ
Жено моја со дојки како морски кртечини
Жено моја со дојки како посатки од рубин
Со дојки како привиденија на ружи под роса
Жено моја со стомак како ширење на ладалото на деновите
Со стомак како џиновска канџа
Жено моја со грб на птица која полетува вертикално
Со грб од живо сребро
Со грб од светлина
Со тил од измазнет камен и од навлажена креда
Со тил како пад на чаша од која штотуку е испиен пијалакот
Жено моја со бедра како чун
Со бедра од сјај и од перки на стрели
И од пердуви на бел паун
Како неподвижна терезија
Жено моја со задник од песочник и од азбест
Жено моја со задник како грб на лебед
Жено моја со задник како пролет
Со секс од перуника
Жено моја со секс од златно наоѓалиште и од австралиски клунар
Жено моја со секс од алги и од старовременски бонбони
Жено моја со секс од огледало
Жено моја со очи полни солзи
Со очи како виолетова збирка на оружје и како магнетна игла
Жено моја со очи на савани
Жено моја со очи како вода подадена на затвореник
Жено моја со очи на шума секогаш под закана на секирата
Со очи како либела во која се урамнотежуваат водата воздухот земјата и огнот

Андре Бретон

Кловн

Еден ден.
Еден ден, можеби наскоро.
Еден ден ќе ја искорнам котвата што го држи мојот брод далеку од морињата.
Со оној вид храброст што треба да се има за да се биде ништо и ништо друго освен ништо, јас ќе оставам се што се чинело дека ми било неразделно блиско.
Ќе го пресечам, ќе го пресвртам, ќе го скинам, ќе го парчосам.
На еден здив ќе ги изблујам мојата бедна срамежливост, моите бедни замисли и врски во кои малку по малку сум се заплеткувал.
Испразнет од израстокот што потекнува од желбата да се биде некој, јас одново ќе пијам од хранливиот простор.
Со подбивни удари, со соборувања од престолот (што е тоа соборување од престол?), со прасок, со празнина, со потполно растурање-исмејување- чистење ќе го исфрлам од мене обликот за кој се верувало дека е толку добор прицврстен, направен, ускладен, подреден според мојата околина и според моите блиски, моите толку почитувани, толку почитувани блиски.
Ќе бидам свесен на понизност каква што се среќава по катастрофи, на потполна зарамнетост како по некој силен страв.
Спуштен, пониско од најниската мера, до моето вистинско скалило, до најниското скалило што сум го напуштил воден од не знам повеќе каква мисла - славољубивост.
Уништен во однос на височината, во однос на почитта.
Изгубен (или дури ни тоа) некаде далеку, без име, без идентитет.
Како КЛОВН што со подбивност, со искривоколченоста, со прснувањето во смеа ја уништува смислата која јас сум ја создал, наспроти секаква разумност, за мојата важност.
Ќе се нурнам.
Без грош во долниот дух-бескрајност отворен за сите,
отворен и самиот за една нова и неверојатна роса,
со согласност да бидам никој
и низок...
и смешен...

Анри Мишо

Љубовна песна

Еве од што е составена симфониската песна на љубовта
Постои во неа песната на љубовта од дамнешни времиња
Шумот на жестоките бакнежи на славните љубовници
Љубовните крикови на смртничките силувани од богови
Машките знаци на легендарните херои кренати како противавионски топови
Неприродното виење на Јасон
И победничката химна што првите знаци на сонцето ја предизвикува
како пеење на неподвижниот Мемнон
Постои тука крикот на Сабињанките во мигот на грабнувањето
Постојат исто така љубовните крикови на ѕверовите во џунглите
Тајниот шум на сокот што се искачува во тропските билки
Грмењето на артилериите што ја исполнуваат ужасната љубов на народите
Брановите на морето во кои се раѓаат животот и убавината

Постои тука песна на сета љубов на светот

Гијом Аполинер

Месечината

Ја симнувам месечината и ја
ставам во чаша со вода
водата испарува џуџињата
излегуваат мојата сакана спие
гола сосема гола
џуџињата се насекаде низ собата
толку многу се
таа се буди
таа ја зема чашата
таа пие

Еден несреќен случај во кој
месечината е проголтана

Не постои повеќе месечина
мојата сакана е девојка со
месечина во утробата

Ивица Антески

(песната е првпат објавена во мојата збирка „Облаци или пена за бричење“, 2001)