Кловн

Еден ден.
Еден ден, можеби наскоро.
Еден ден ќе ја искорнам котвата што го држи мојот брод далеку од морињата.
Со оној вид храброст што треба да се има за да се биде ништо и ништо друго освен ништо, јас ќе оставам се што се чинело дека ми било неразделно блиско.
Ќе го пресечам, ќе го пресвртам, ќе го скинам, ќе го парчосам.
На еден здив ќе ги изблујам мојата бедна срамежливост, моите бедни замисли и врски во кои малку по малку сум се заплеткувал.
Испразнет од израстокот што потекнува од желбата да се биде некој, јас одново ќе пијам од хранливиот простор.
Со подбивни удари, со соборувања од престолот (што е тоа соборување од престол?), со прасок, со празнина, со потполно растурање-исмејување- чистење ќе го исфрлам од мене обликот за кој се верувало дека е толку добор прицврстен, направен, ускладен, подреден според мојата околина и според моите блиски, моите толку почитувани, толку почитувани блиски.
Ќе бидам свесен на понизност каква што се среќава по катастрофи, на потполна зарамнетост како по некој силен страв.
Спуштен, пониско од најниската мера, до моето вистинско скалило, до најниското скалило што сум го напуштил воден од не знам повеќе каква мисла - славољубивост.
Уништен во однос на височината, во однос на почитта.
Изгубен (или дури ни тоа) некаде далеку, без име, без идентитет.
Како КЛОВН што со подбивност, со искривоколченоста, со прснувањето во смеа ја уништува смислата која јас сум ја создал, наспроти секаква разумност, за мојата важност.
Ќе се нурнам.
Без грош во долниот дух-бескрајност отворен за сите,
отворен и самиот за една нова и неверојатна роса,
со согласност да бидам никој
и низок...
и смешен...

Анри Мишо